Mordercze kociaki

O tym, że koty niebezpieczne są, nie trzeba chyba nikogo przekonywać – a już zwłaszcza nie właścicieli kotów, którzy z pewnością na własnej skórze doświadczyli ofiar z martwych polnych myszy, wróbli i innej małej zwierzyny. Koty to, z przyczyn całkowicie naturalnych, urodzeni mordercy, i tylko dzięki wielkim wysiłkom wielbicieli tych zwierzaków oraz – w dzisiejszych czasach – dzięki masie stron internetowych promujących lolcaty wydaje nam się, że te włochacze nie są w sumie takie straszne.

Nature Communications opublikowało jednak we wtorek pracę, której autorzy postanowili przyjrzeć się bliżej problemowi kotów domowych i ich niedocenianego wpływu na środowisko. W zasadzie nie jest to ani nic nowego, ani zaskakującego, ale nie mogłem pominąć tej niebywałej okazji do przypomnienia prześwietnego komiksu Matta Inmana, autora strony The Oatmeal, a także do wrzucenia na bloga jednego czy dwóch lolcatów pod pozorem pisania o nauce…

Zacznijmy od rozrywki. W czerwcu 2012 grupa badaczy z Uniwerystetu w Georgii ogłosiła (ale chyba nie opublikowała, o ile dobrze szukam) wyniki swoich badań, w trakcie których kotom domowych montowano kamerki, które rejestrowały ich wyczyny w czasie włóczęg po okołodomowych rubieżach. Okazało się, że co trzeci kot zabija swoją ofiarę a także, że przeciętny kot zabija co najmniej dwa razy w tygodniu. Te i dalsze mrożące krew w żyłach statystyki Matt Inman zilustrował następująco (klik do pełnej wersji):

Grafik bardzo zajętego kota: morderstwo stanowi w nim ważny punkt programu. /źródło: The Oatmeal, przedruk za zgodą autora

Z puentą będącą odpowiedzią na pytanie: no to ile zwierzyny zabijają koty? A odpowiedź brzmiała:

ZDECYDOWANIE

ZA

DUŻO.

Wróćmy teraz do pracy z Nature Communications. Autorzy podjęli się próby oszacowania, jak bardzo mordercze są zwłaszcza bezpańskie amerykańskie koty – bo że są, to jest oczywista oczywistość. A do tego, podkreślają badacze, powinniśmy się tym przejmować, bo jesteśmy sytuacji sami winni: kot jest drapieżnikiem obecnym niemalże wszędzie na świecie, ale rozpowszechnił się tak bardzo tylko i wyłącznie dzięki nam i naszej słabości do futrzaków. Kot znajduje się na niechlubnej liście 100 najgorszych, najbardziej inwazyjnych gatunków nietubylczych.

Nie istnieją jednak – przynajmniej nie w Stanach Zjednoczonych, a ja osobiście wątpię, żeby były też i gdzie indziej – żadne metody zarządzania tą dziką kocią populacją. Wynika to głównie z tego, że często mówi się, że odsetek zwierząt zabijanych przez polujące koty jest zaniedbywalny w porównaniu np. z przypadkowymi śmierciami na skutek kolizji ze strukturami (np. budynkami) wzniesionymi przez człowieka.

Badacze dokonali przeglądu prac na temat śmiertelności ptaków i ssaków spowodowanej przez koty zarówno bezpańskie, jak i udomowione. A ich szacunki są  powalające: koty zabijają rocznie 1.4-3.7 miliardów ptaków oraz 6.9-20.7 małych ssaków (przedziały wynikają z rozstrzału danych w różnych badaniach).

Rozkład śmiertelności ptaków i małych ssaków w różnych badaniach. /Przedruk za zgodą Macmillan Publishers Ltd.: Loss et al., Nat Commun 4: 1396 ©2013

Żeby te dane umieścić we właściwym kontekście, dodam jeszcze, że liczbę bezpańskich kotów szacuje się na 30-80 milionów. Stąd prosta jest droga do stwierdzenia, że przeciętny kot zabija około 22 ptaków i małych ssaków na miesiąc. Czyli nie, jak pisał w czerwcu Inman, dwa razy w tygodniu, ale pięć – dwa dni to ma co najwyżej od mordu wolne!

Badacze dyskutują dalej wpływ tego kociego hobby na środowisko. Ale ja mam dla Was na koniec tylko jedną uwagę: jeśli jesteście posiadaczami kota, uważajcie: opublikowane w Nature Communications badanie pokazuje wyraźnie, że w każdym kocim domu jest przynajmniej jeden socjopata. I jest spora szansa, że jest nim kot.

Morderczy lolcat. /W najlepszej tradycji lolcatów zerżnięty żywcem z internetu.

Przypisy:

1. Loss, S., Will, T., & Marra, P. (2013). The impact of free-ranging domestic cats on wildlife of the United States Nature Communications, 4 DOI: 10.1038/ncomms2380