Czy hydroksychlorochina jest skuteczna na COVID19?

Nota redakcyjna: ważny update do tego badania w kolejnym wpisie z 1. czerwca 2020 – okazuje się, że badanie trochę śmierdzi. Jednak odpowiedź na tytułowe pytanie pozostaje, moim zdaniem, taka sama.

Nie.

Czego wam lekarz Donalda Trumpa nie powie: pisałem o tym cholerstwie dużo w kwietniu. Mogli się jednak do teraz proponenci terapii hydroksychlorochiną bronić, że jurorzy wciąż obradują – bo badania, które pokazywały wątpliwą skuteczność leku były albo małe, albo nie były próbami klinicznymi (np. retrospektywna analiza z Nowego Jorku), albo wreszcie były badaniami analizującymi historyczne dane pacjentów przyjmujących HCQ na inne schorzenia.

Wszystko to jest już bez znaczenia. The Lancet opublikował właśnie wyniki olbrzymiego badania klinicznego przeprowadzonego na ponad 90 tysiącach pacjentów chorych na COVID19 – badanie zgromadziło pod jednych dachem dane z prawie 700 szpitali na sześciu kontynentach.

W badaniu porównano grupę kontrolną oraz pacjentów leczonych czterema terapiami: hydroksychlorochiną, hydroksychlorochiną z makrolidami, chlorochiną oraz chlorochiną z makrolidami. W porównaniu z grupą kontrolną pacjenci poddawani każdej z tych terapii mieli większe ryzyko śmierci w szpitalu, a także większe ryzyko nabycia arytmii w czasie hospitalizacji. Czyli: nie tylko im HCQ nie pomagała, ale też leki te były aktywnie szkodliwe…

Z drugiej strony wyniki próby klinicznej remdesiwiru są ciekawe, chociaż jeśli ktoś liczy na złoty środek, który nas magicznie wyleczy, to może marzyć dalej. Ale o tym może jutro.

 

Edit 26/05/2020: Po dogłębniejszym przyjrzeniu się papierowi z Lanceta okazało się, że nie opisuje on jednak próby klinicznej, ale kolejne badanie retrospektywne. Co, biorąc pod uwagę skalę, ma jednak większy sens. To powiedziawszy, znowu biorąc pod uwagę skalę – jest to prawdopodobnie najlepsze badanie, jakie w tym temacie zobaczymy, bo robienie randomizowanego badania klinicznego byłoby w tym momencie nieetyczne niezależnie od tego, do którego obozu należeliby prowadzący badanie. Zwolennicy terapii HCQ mogliby twierdzić, że na tym etapie nieetyczne jest przypisywanie chorych do grupy kontrolnej, skoro HCQ działa. Sceptycy opierając się na istniejących analizach retrospektywnych – badaniu nowojorskim oraz tej nowej publikacji – mogliby twierdzić, że nieetyczne jest poddawanie pacjentów terapii HCQ w momencie, gdy wiemy, że niespecjalnie działa, a do tego szkodzi. Niezależnie jednak od tego, po 90 tysiącach przeanalizowanych pacjentów możemy chyba powiedzieć ze sporą dozą pewności, że odpowiedź na tytułowe pytanie jest raczej ta sama.